Σε μια κοινωνία σε κρίση, σ’ένα σύστημα που καταρρέει (ή ήταν πάντα έτσι;), που ενισχύει την πλουτοκρατία από τη μια και τη φτώχεια από την άλλη, πόσο μπορεί να αντέξει ο “μέσος” άνθρωπος; Για να μην παρεξηγηθώ, χρησιμοποιώ αυτό τον όρο αναφερόμενη καθαρά στην κοινωνικοοικονομική κατάσταση του ατόμου και όχι στις ικανότητές του.
Καθημερινά βιώνουμε μια κατακλυσμιαία αλλαγή σε όλα τα επίπεδα (κοινωνικό, οικονομικό, πολιτικό). Έναν βομβαρδισμό αρνητικών ερεθισμάτων και πληροφοριών που μας σοκάρουν, εξαντλούν την αντοχή μας και μας οδηγούν στα όριά μας. Χωνεύουμε το ένα μετά το άλλο και σοκαριζόμαστε ξανά από την αρχή. Είναι σαν να δεχόμαστε απανωτά ηλεκροσόκ που επηρεάζουν τη σωματική και ψυχική μας υγεία.
Είναι τυχαίο άραγε που οι περισσότεροι ειδικοί ψυχικής υγείας δεν έχουν διαθέσιμο χρόνο να δουν άτομα που αναζητούν βοήθεια; Είναι τυχαίο που όλο και αυξάνεται ο αριθμός και το είδος αυτοάνοσων νοσημάτων που έχουν τη βάση τους στο άγχος; Είναι τυχαίο που όλο και περισσότερο άνθρωποι καταλήγουν στον ψυχίατρο για να λάβουν αγωγή;
Μια κοινωνία θυμωμένη! Αυτό είμαστε πλέον. Θυμωμένοι με όλα όσα συμβαίνουν στις ζωές μας, που αφορούν πλέον την επιβίωσή μας και όχι την καλοπέρασή μας. Θυμωμένοι με όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας και τα μαθαίνουμε, αλλά και φοβισμένοι για όλα αυτά που συμβαίνουν και δεν θα μάθουμε ποτέ γιατί κάποιος τα συγκάλυψε ή δεν αξιοποίησε τις ενδείξεις. Ή γιατί εμείς εγκλωβισμένοι στο μικρόκοσμό μας στην προσπάθειά μας να επιβιώσουμε, δεν αντέχουμε ν’ασχοληθούμε. Καθημερινά αποκαλύπτονται εγκλήματα σε βάρος αδύναμων μελών της κοινωνίας μας και δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα γι’αυτό. Και μετά έρχεται η απελπισία και η απογοήτευση για ένα σύστημα δικαιοσύνης που ακολουθώντας τα ευρωπαικά πρότυπα ακολουθεί μια υποτυπώδη τιμωρησία για τους εγκληματίες ψυχών.
Είναι άραγε εφικτό μέσα απ’αυτή την “κατολίσθηση” της κοινωνίας μας να ελπίζουμε σ’ένα καλύτερο αύριο, να προστατέψουμε τα παιδιά μας και τους εαυτούς μας για μια καλύτερη ζωή; Όντας κι εγώ ένας πολίτης θυμωμένος, φοβισμένος, απογοητευμένος και ως ειδικός ταυτόχρονα που δέχεται την έκφραση αυτών των συναισθημάτων από πολλούς ανθρώπους καθημερινά, πιστεύω πως ναι! Είναι εφικτό.
Αρκεί ο καθένας από εμάς να σκύψει μέσα του και να δεί τις δικές του ευθύνες ως μέρος ενός συνόλου, να εκφράσει αυτά τα συναισθήματα, να πολεμήσει και να προσπαθεί καθημερινά να γίνεται ένας καλύτερος άνθρωπος. Αρκεί ο καθένας από εμάς να μην παρασυρθεί απ’αυτή την αλλοίωση και έκλειψη των αξιών και γίνει μέρος ενός συστήματος που εξυπηρετεί τη νοσηρότητα.
Ας ξεκινήσουμε λοιπόν να ελπίζουμε σε μια καλύτερη ζωή και κοινωνία ξεκινώντας από την επίγνωση και την αυτοβελτίωσή μας για να δώσουμε ελπίδα και στα παιδιά μας προστατεύοντάς τα και εξασφαλίζοντας ένα καλύτερο αύριο γι’αυτά.
ΕΛΕΝΗ ΓΙΑΛΑΜΑ
ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ
Comments are closed.