Όλο και πιο συχνά στην καθημερινότητά μας μιλάμε για…, ή ακούμε τον όρο “ενσυναίσθηση”, χωρίς βέβαια πολλοί από εμάς να γνωρίζουμε πραγματικά τι σημαίνει και άλλοι περισσότεροι να μπορούμε να τον εφαρμόσουμε στη ζωή μας.
Γεγονός είναι ότι οι εποχές έχουν αλλάξει, ζούμε με πολύ γρήγορους ρυθμούς στην καθημερινότητά μας , δεχόμαστε εκατοντάδες μηνύματα από το κοινωνικό περιβάλλον μας, από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης-συνήθως αρνητικά-και αυτό έχει οδηγήσει σε μια συσσώρευση προβλημάτων και άγχους, σε κοινωνική απομόνωση και πολλές φορές σε απώλεια της προσωπικής μας ταυτότητας. Στη σύγχρονη εποχή νιώθουμε έντονα την ανάγκη να εκφραστούμε ακόμα και σε στιγμές ή σε άτομα που δεν είναι κατάλληλα, αλλά είμαστε ανίκανοι πολλές φορές να ακούσουμε ή να επικοινωνήσουμε, ακόμα και με πολύ κοντινά μας πρόσωπα.
Πόσες φορές “ακούμε” τον άλλο αλλά στην ουσία δεν μας ενδιαφέρει αυτό που λέει, σκεφτόμαστε ήδη αυτό που θέλουμε να απαντήσουμε, τον διακόπτουμε, αμφισβητούμε την άποψή του και το συναίσθημά του, επιμένουμε προσπαθώντας να αποδείξουμε ότι η δική μας άποψη είναι η πιο σωστή, κάνουμε μονόλογο χωρίς να δείχνουμε διατεθειμένοι να πάρουμε καμία πληροφορία που τον αφορά;
Πόσες φορές γινόμαστε επικριτικοί με ανθρώπους άγνωστους, αλλά και με πολύ κοντινούς μας μόνο και μόνο επειδή δεν συμφωνούμε με τη διαφορετικότητά τους; Εκφράσεις όπως “δεν είναι έτσι όπως τα λές” ή “λάθος κάνεις” ή “κακώς που το είπες αυτό” έχουμε πεί ή έχουμε ακούσει όλοι μας. Φαίνεται πως η διάθεση να διορθώσουμε, να ελέγξουμε, να αμφισβητήσουμε, να αποδείξουμε στον άλλο ότι κάνει λάθος και ότι εμείς είμαστε οι σωστοί, ή η βιασύνη μας να λύσουμε το πρόβλημά του ενισχύοντας την “καλή” μας εικόνα, είναι πιο ισχυρή πολλές φορές από το να κάνουμε ένα βήμα πίσω και να ακούσουμε πραγματικά τον άλλο, να προσπαθήσουμε να τον κατανοήσουμε και να μην επιτρέψουψε να επικρατήσει η “κυριαρχική” μας ιδιότητα. Προϋπόθεση για το τελευταίο βέβαια είναι να υπάρχει μια διαρκής αναμέτρηση και επίγνωση του ίδιου μας του εαυτού με τις ανεπάρκειες και τα προτερήματά μας. Να βγούμε από το μοναχικό μικρόκοσμό μας , να παραμερίσουμε το εγώ μας και να επιτρέψουμε να έχουμε μια ουσιαστική επικοινωνία με τους άλλους όπου όχι μόνο θα ακούσουμε και θα αφουγκραστούμε, αλλά θα μάθουμε, θα διδαχτούμε και θα επικοινωνήσουμε.
Με τον όρο “ενσυναίσθηση” λοιπόν εννοούμε την προσπάθεια ταύτισης με την ψυχική κατάσταση ενός άλλου ατόμου μέσα από την προσπάθεια κατανόησης του συναισθήματος του, της συμπεριφοράς του και των κινήτρων του.
ΕΛΕΝΗ ΓΙΑΛΑΜΑ
ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ
Comments are closed.