Γενική παραδοχή αποτελεί το γεγονός της κρίσης θεσμών και αξιών που διέπει τη σύγχρονη κοινωνία και οικογένεια. Η κρίση δεν ταυτίζεται απαραίτητα με τη διάσπαση, διάλυση και καταστροφή, αλλά σημαίνει και αναπροσαρμογή στη μεταβαλλόμενη κοινωνική πραγματικότητα. Σε αυτή τη σύνθετη πραγματικότητα , η οικογένεια διανύει μια μεταβατική φάση και έτσι είναι ιδιαίτερα συχνή πια η τελική κατάληξη ενός γάμου στο διαζύγιο.
Κάθε γάμος ξεκινά με τις καλύτερες προϋποθέσεις, αλλά για κάποιους από αυτούς δυστυχώς μετά από μερικά χρόνια, αυτές οι ίδιες προϋποθέσεις δεν αρκούν να ξεπεράσουν τις αναπόφευκτες δυσκολίες που εμφανίζονται στη ζωή. Η αγάπη, δηλαδή, δεν εξασφαλίζει απαραίτητα μια πορεία χωρίς συγκρούσεις. Για κάποια ζευγάρια η σχέση τους φθείρεται σταδιακά, η επικοινωνία φθίνει και τα προβλήματα εγκαθίστανται μαζί με ενοχές, φόβους και ανασφάλειες. Σε κάθε περίπτωση το διαζύγιο είναι ένα οδυνηρό γεγονός, το οποίο ταξινομείται μετά την απώλεια κάποιου αγαπημένου προσώπου στην κλίμακα των στρεσσογόνων καταστάσεων και επηρεάζονται όλα τα μέλη της οικογένειας. Παρόλα αυτά όταν είναι προϊόν μιας ώριμης απόφασης, μπορεί να είναι ευκαιρία για μια καινούργια αρχή.
Σύμφωνα με τη θεωρία της κρίσης το διαζύγιο είναι μια διαδικασία όπου το κάθε μέλος βιώνει μια συναισθηματική κρίση, η οποία έχει ορισμένα χαρακτηριστικά, ενώ παράλληλα, είναι δυνατόν να δώσει στο άτομο δυνατότητες ανάπτυξης και ολοκλήρωσης.
Υπάρχουν δύο κατηγορίες επιβαρυντικών παραγόντων χωρισμού: οι ενδοσυζυγικοί και οι εξωσυζυγικοί.
Στην πρώτη κατηγορία συνηθέστερες αιτίες αφορούν:
1) Στις ανεκπλήρωτες συναισθηματικές ανάγκες στο πλαίσιο του γάμου (απουσία βαθύτερης επικοινωνίας και έλλειψη σεβασμού, τρυφερότητας, κατανόησης και στήριξης)
2) Συγκρούσεις στους ρόλους των φύλων και έλλειψη συμπληρωματικότητάς τους (διαφωνίες όσον αφορά στην εκτέλεση καθηκόντων και υποχρεώσεων).
3) Συναισθηματική ανωριμότητα των συζύγων και ελλιπής προπαρασκευή τους για τη συμβίωση στο γάμο.
4) Βία ψυχολογική, σωματική, σεξουαλική (περιστασιακή, συμπτωματική ή και χρόνια)
5) Ασυμφωνία στα ενδιαφέροντα της ζωής, αξίες, στόχους, ανθρώπινες σχέσεις και ανατροφή παιδιών.
6) Ασυμφωνία για την απόκτηση παιδιών (τουλάχιστον την ίδια χρονική περίοδο) ή ατεκνία.
7) Το παιδί “φάρμακο” που χρησιμοποιείται ως μέσο για να ξεπεράσει το ζευγάρι τις δυσκολίες του ή να σώσουν το γάμο τους.
8) Σεξουαλική ασυμφωνία ή ανικανότητα (ψυχρότητα,ρουτίνα,απόρριψη,απώλεια ενδιαφέροντος).
9) Απιστία-εξωσυζυγικές σχέσεις που συνήθως δεν είναι η αιτία αλλά το αποτέλεσμα της συζυγικής δυσαρμονίας και διαταραχής.
Στους παράγοντες που δεν σχετίζονται άμεσα με την έγγαμη σχέση των συζύγων περιλαμβάνονται:
1) Ψυχοπαθολογία του ενός συζύγου (ψυχοπαθητική προσωπικότητα)
2) Αλκοολισμός-τοξικομανία
3) Οικονομικά προβλήματα
4) Προσκόλληση ενός ή και των δύο συζύγων σε γονικά πρόσωπα
5) Επιρροές συγγενών ή φίλων
6) Νεαρή ηλικία
Σε επόμενη ενότητα θα ασχοληθούμε με τα στάδια του χωρισμού.
Γιαλαμά Ελένη
Ψυχολόγος
Comments are closed.